بسم الله الرحمن الرحیم
ما با مجموعه‌ای از آدم‌های هیچ‌کاره طرف هستیم.
وظیفه‌ی اصلی ما رعایت امر به شیوه‌ی صحیح است.
برای مثال رفتار ما با یتیمان و مساکین و مردم درست باشد؛ جوری که خدا راضی بشود.
بقیه‌اش دست خداست.
نه کسی می‌تواند جلوگیری کند و نه کسی می‌تواند عطا ببخشد. چرا که کسی از خود عطایی ندارد که بخواهد ببخشد.
جز بندگان خالص‌شده‌ی خدا
الا عباد الله المخلَصین
چرا که دیگر از خودشان امری ندارند.
این عزیزان بندگان خدا هستند. و کسی که عبد است همه چیز را دارد.
انّما یرید الشیطان:
فهل انتم منتهون؟!
- بعضی‌ها همه‌اش در گذشته‌اند و در خاطرات خوش گذشته‌شان زندگی‌می‌کنند.
- بعضی‌ها همه‌اش در آینده‌اند و در آمال و آرزوهای بلند و دور و دراز خود زندگی میکنند.
- بعضی‌ها هم اشدّ معنای حیوان را به منصه ظهور رسانده‌اند و «در لحظه زندگی میکنند!» بدبختی اینجاست که افتخار هم میکنند.
شیطان برای هر زمانی برنامه‌ای دارد، طوری کار می‌کند که از هر سو گمراهی و تباهی انسان را احاطه کند. از میان سه طیف بالا آن گروهی که مشخص است و این قدر بدیهی است که نیازی برای سخن گفتن دربرابرش نمی‌بینم معنای سوم است.
ولی مشکلی که دامن‌گیر همه این‌هاست، نوعی نزدیک‌بینی است. نزدیک‌بینی‌ای که باعث غفلت است. چشم از فاصله‌ای فراتر را نمی‌بیند. چشمی که در زمان محصور شده است بیش از آن را نمی‌فهمد و بی‌عقلی می‌پندارد! چشمی که ورای مکان چیزی برایش قابل تصور نیست. چشم جزئی‌نگر و منفعت‌طلب که در ظاهر درافتاده است و در آن غوطه می‌خورد. چشمی که به عمق اعتنایی نمی‌کند، باور نمی‌کند. چیز ندیدنی را باور نمی‌کند. با ظواهر زندگی انس دارد. همه معانی در بازه‌ای از زمان یا بازه‌ای از مکان، آن هم نه در همه لایه‌های وجود، که در سطحی‌ترین و قشری‌ترین لایه آن زیست به‌سرمی‌برد.
تقوا بر خلاف تصور برخی در اجتماع محقق می‌شود ولی برای کسی که درست تربیت نشده باشد، شود، ولی به خون جگر شود! مگر این که خدا رحمش کند!
وقتی ندانی اعتراضت را «چطور» و «کجا» و «به چه کسی» اظهار کنی، چاره‌ای نداری جز این که قانع شوی و هیچ حرف دیگری برای زدن نداشته باشی!
هر چند بیش‌ترِ حرفت درست و صحیح باشد!
فکر می‌کردم سخت نیست. ولی الان که بیش از یک سال گذشته می‌بینم خیلی سخت است. خیلی سخت...
ملّتها در مقابل حوادث دوجورند:
1) بعضی از ملّتها حادثه را، سختی را، شکنجه را لمس میکنند امّا نمی‌توانند یک تحلیل و یک جمع‌بندی درستی برای خودشان به وجود بیاورند که این جمع‌بندی آنها را به حرکت متقابل وادار کند؛ بعضی ملّتها این‌جورند.
2) ملّتهایی که رهبران کارآمد و شایسته‌ای داشته باشند، نه، سختی‌ها را تحمّل میکنند امّا در کنار آن، آگاهی‌ها و بصیرتها و راه‌حل‌ها و تقویت باورهای صحیح و منطقی را هم دنبال میکنند؛ ملّت ایران از این قبیل بود. خدای متعال تفضّل کرد، رهبری امام بزرگوار را به این ملّت به‌عنوان یک موهبت بزرگ داد.
...
این حرکت هدفش و آماج حمله‌اش فقط دستگاه سلطنت نبود، آمریکا هم بود. ملّت میفهمیدند، میدانستند که پشت سر این جنایاتی که دارد علیه آنها و علیه کشور در داخل انجام میگیرد، آمریکا است؛ این را فهمیدند. امام بزرگوار ما در سال ۴۲... این معنا را القا کرد به افکار عمومی؛ تبیین کرد برای مردم که هرچه هست زیر سر آمریکا است؛ شرارتها زیر سر آمریکا است. خب، این مبارزه به نتیجه رسید.
هرجا ملّتها حرکت کنند، ایستادگی کنند، صبر و مقاومت نشان بدهند، پیروزی قطعی است؛ همه‌جا همین‌جور است.
اشکال کار مبارزاتی که به شکست می‌انجامد، این است که یا ملّتها طاقت ندارند و ایستادگی نمیکنند، یا رهبرانی که بتوانند اینها را درست اداره کنند ندارند.