بسم الله الرحمن الرحیم
سال‌ها از مهم‌تر بودن نقش مربی سخنانی مطرح می‌شد و کسی توجه نمی‌کرد.
تا جایی که بحث به حذف پرورشی و اخبار این حوزه کشیده‌شده است.
تا نهایتا تصریح به این تعلق بگیرد که چنین چیزی حذف نشده است!
الان همان را در یک قالبی که خودشان می‌خواهند، برای فضای کسب‌وکار توصیه می‌کنند.
و مشابه همان فضا را برای مدارس خواب‌دیده‌اند.بسم الله الرحمن الرحیم
بی‌شک مجموعه در ردیف افتخاراتِ (!) خود حضور قاری سطح یک ایران و جهان را ثبت خواهد کرد و از آن کمال بهره را خواهد برد. همان‌طور که در استفاده از این فرصت از هیچ زحمت و تکاپویی دریغ نکرده و نخواهد کرد. تاکید مکرر و ویژه روی پذیراییِ اختصاصی در اتاق‌های بسته و عکس گرفتن از صدر تا ذیل مجموعه، از وزیر و وکیل، آن هم در طبقات مختلف ساختمان بسیار برایم جالب است! همچنین پیش‌دستی و درخواست و اجازه‌گرفتن یکی از معلمین نام‌آشنای مدرسه برای رفتن به عنوان آژانس و چهره قرآنی مجموعه (!) به بهانه آوردن این قاری محبوب به این ساختمان از طنزها و لطیفه‌های این روزهاست! همان‌طور که عکس دسته جمعی دانش‌آموزان نیز بلااستفاده نخواهد ماند!
اختتامیه این مسابقات نیز گرفته شد؛ باز هم به نام شهید و هم‌چنان به کامِ کسانی که این اتفاقات، آلبوم خاطراتشان را کامل می‌کند! دلم برای شهید «مصطفی اسماعیل» می‌سوزد! درحالی که فریاد نامِ او درمیان اغیار بلند است، یک خط از وصیت‌نامه روشن‌گر و استدلالی و مستحکم اوست که برنمی‌تابند!
این روزها شهدا نیز غریب و مهجور گشته‌اند.
و قالَ الرسولُ یا ربِّ انَّ قومی اتَّخَذوا هَذا القرآنَ مهجوراً1.
----------------------------------------------------------------
1. سوره فرقان آیه 30.
وقتی ندانی اعتراضت را «چطور» و «کجا» و «به چه کسی» اظهار کنی، چاره‌ای نداری جز این که قانع شوی و هیچ حرف دیگری برای زدن نداشته باشی!
هر چند بیش‌ترِ حرفت درست و صحیح باشد!
رهبر انقلاب اسلامی حضور حدود دوسوم کشورهای جهان را در نشست تهران و ایجاد زمینه برای اعلام مواضعی که در اجلاس‌های بین‌المللی دیگر بیان نمی‌شوند، از دیگر نقاط برجسته‌ی اجلاس سران عدم تعهد دانستند و افزودند: مواضعی که از زبان برخی رؤسای کشورها و هیأت‌های حاضر در نشست تهران به‌ویژه انتقاد از ساختار سازمان ملل و شورای امنیت و دیکتاتوری بین‌المللی حاکم بر جهان بیان شد، در اجلاس‌های بین‌المللی مشابه آن سابقه ندارد.
حضرت آیت‌الله خامنه‌ای یکی دیگر از نتایج برگزاری اجلاس سران عدم تعهد در تهران را خنثی شدن تبلیغات و هیاهو در مورد تحریم‌ها دانستند و افزودند: رؤسای کشورها و هیأت‌های شرکت‌کننده در اجلاس سران عدم تعهد، از نزدیک جریان عادی زندگی و نشاط مردم را در پایتخت و شهرهای دیگر دیدند و در حاشیه‌ی اجلاس نیز با مسئولان کشور در خصوص قراردادهای مختلف رایزنی کردند.
... ایشان تأکید کردند: در مسائل مختلف، از جمله مسائل داخلی باید مراقب بود تا مغالطه‌ها ما را به اشتباه در تحلیل گرفتار نکند.
1391/6/16 +
عبرت:
+ ابزار اول آن‌ها «سیاه‌نمایی» و «سیاه‌نشان‌دادن وضعیت داخلی» و «انکار همه خدمات دو دوره قبلی» بود. شعار اقتصاد را طوری مطرح کردند که انگار آن‌ها با همین شعار از شکم مادرشان متولد شده‌اند. فاز یک را خوب طی کردند.
+ گفتند ما اعتقاد داریم، به جای این که چرخ سانتریفیوژها بچرخد، باید چرخ اقتصاد بچرخد. دوگانه‌سازی کردند. همه مشکلات اقتصادی را روی سر هسته‌ای ایران خراب کردند. به تحریم‌ها گره‌زدند. بهانه‌جویی کردند. گفتند و کارخودشان را کردند.
+ همزمان «تعامل با امریکا» را علم کردند. ملت را به خاطر ایستادگی و مبارزه دائمی با امریکا تحقیر کردند. طوری وانمود کردند که همه مخالف تعامل هستند و هیچ کس نمی‌فهمد. هر روز می‌گفتند جامعه‌جهانی - منظورشان هم معلوم بود - اما نگفتند کمتر از یک سال قبل، حدود 150 کشور عضو جنبش عدم‌تعهد آمدند در تهران و در اجلاس شرکت کردند.
تمام تلاش خود را جمع کردند تا عده‌ای را به این باور برسانند که تحریم‌ها کمر ملت را خم کرده‌است.
در روش‌شناسی علوم تجربی غربی، روی «تکرار پذیری آزمایش‌ها» بسیار تکیه می‌کنند.
فارغ از این که این روش چقدر درست و چقدر غلط است، آمدند و از روی نزدیک‌بینی و کوته‌بینی این روش را به علوم انسانی نیز تسری دادند.
حیف که حقیقت انسان که هیچ، هنوز تفاوت انسان را با حیوان نفهمیده‌اند و روی به نسخه‌دادن آورده‌اند!
از آن بالاتر هنوز نفهمیده‌اند که هر موجودی «یک‌بار» قرار است زندگی کند؛ و همین یک‌بار کافی است تا از بین آتشی پایدار یا بهشت و مغفرتی ماندگار یکی را انتخاب کند.
بار اولش نبود. این کار را با یکی دیگر انجام داده بود، به ترفندش آشنا بودم ولی نمی‌دانستم با توجه به موقعیت او باید چه کارش کنم.
هر کاری می‌کردم عرصه تنگ‌تر می‌شد. هر بهانه‌ای را به طریقی رد می‌کرد. حتی گفتم این کار روی زمین است، هنوز 4 صفحه‌اش انجام نشده و شروع کردم به آمار ردیف کردن، گفت اشکالی ندارد، پس تعطیلش کن بگذار برای آن ور سال. دیگر پای امتحانات را پیش کشیدم، گفت زمانی از تو نمی‌برد، فقط است تا 20 روز دیگر باید فلان کار و فلان کار را انجام بدهی، زیاد نگران نباش. گفتم اگر همینی هست که شما می‌گویی خودت انجام بده. گفت درگیر فلان کار هستم و کارها زیاد است. گفتم زمانی نمی‌برد، پس انجام بدهید. برگشت گفت اگر وقتی نمی‌برد خودت انجام بده! اعصابم خرد شده بود، حرف خودش را دوباره داشت تکرار می‌کرد. یک لحظه ساکت شدم.
- چرا دعوا می‌کنید. قبول کن دیگر!
سکوت کردم و سری تکان دادم.
آن بار هم دوست ما هم مستأصل شده بود. دو کلام شنید که برنامه این است. کف کرده بود. گفت اصلا فکرش را نمی‌کردم که اهل این کارها باشد و بخواهد چنین کاری بکند. حالا هم دارد همان کار را می‌کند.افرادی که کافی است به ایشان بگویی این مسأله است، بلند بشوند و بروند و تا آن را به نهایت نرسانند از جای نمی‌نشینند. افرادی که پیگیر هستند و دلشان به حال خودشان می‌سوزد.
نمی‌دانم این چه دردی است در یک سری از بچه‌های مذهبی، اولا کاری را قبول نمی‌کنند، وقتی می‌گویی شانه است که از زیرمسئولیت‌ها خالی می‌شود. ثانیا اگر قبول کنند، صرفا قبول می‌کنند. سال آینده هم بیایی هنوز دارند قبول می‌کنند یا دارند فکر می‌کنند. پای میدان عمل که می‌رسد کسی را پیدا نمی‌کنی در میدان. همه خزیده‌اند در گوشه و کنار. راحت قول می‌دهند و راحت زیر قول خودشان می‌زنند. منتقد بالذات و عامل به آن اگر آفتاب از مغرب برآید! کاری می‌گویی که دو متر باید بلند شود و آن را انجام بدهد و برگردد بنشیند، تازه بهانه می‌گیرند.
نسل امروز نسلی است که پر است از توانایی‌ها و ظرفیت ولی نمی‌داند کجا باید آن را استفاده کند. اصلا نمی‌داند دارد چه کار می‌کند. ترکیبی از گیج بودن و باور نداشتن خود. به دنبال اصلاح خود نیست. اصلا اصلاح تعریف نشده است، همینی که هستیم. اگر اصل را فراموش نکند، می‌تواند بزرگ‌ترین حادثه‌ها را بیافریند. اگر بفهمد برای چه دارد حرکت می‌کند، دلیلی ندارد که برجای بنشیند. کم فکر می‌کند. روزمرگی پدرش را در آورده است، ابزارها و فیلم‌ها و حاشیه‌ها او را در حاشیه‌های اندیشه نگاه داشته است.
بدترین نسخه‌ای که می‌توان پیچید این است که برایش از چیزهایی که مسأله‌اش نیست حرف بزنی، او را با چیزهایی که بدردش نمی‌خورد آشنا کنی و او را در حاشیه‌های حقیقت وارد کنی. او را طوری بزرگ کنی که حرف بزند ولی اهل عمل نباشد، کار بلد نباشد. خودش را کامل بداند. کارش را درست بداند. عقایدش را درست ببیند. روزهایش را بگذراند ولی نداند برای چه چیزی باید قیام کند.